Skansen Łęczycka Zagroda Chłopska. Łęczycka wieś z przełomu XIX i XX w.
Łęczycka Zagroda Chłopska to jedna z trzech atrakcji Tumu, niewielkiej wsi położonej w centrum Polski. Skansen przybliża wiejskie tradycje ziemi łęczyckiej. Są to jednak znacznie młodsze tradycje i zabudowania niż wznoszące się nieopodal wczesnośredniowieczne grodzisko oraz romańska archikolegiata.
Choć formalnie skansen leży na terenie sąsiedniej wsi, w Kwiatkówku, jest odwiedzany przede wszystkim przez osoby przyjeżdżające do Tumu, które chcą zobaczyć niezwykle starą i potężną romańską archikolegiatę oraz jeszcze starsze grodzisko, na terenie którego do XIV w. wzniosły się zabudowania pierwszej Łęczycy.
- wiatrak do mielenia zboża z 1820 r.
- kuźnię z kompletnym wyposażeniem warsztatu kowalskiego
- dom z gliny z dawnym wyposażeniem wnętrza
- lodownię, czyli lodówkę sprzed 100 lat.
Informacje podstawowe
tylko skansen: N: 24 zł, U: 18 zł
we wtorki wstęp bezpłatny, tylko zwiedzanie indywidualne, brak możliwości wejścia do wiatraka kozłowego
52°03’38.9″N 19°13’46.2″E (wejście od strony parkingu)
Mapa atrakcji w Tumie
Poniżej znajduje się mapa Tumu i jego okolic z zaznaczonymi atrakcjami opisanymi w tekście. Zamieszczone są na niej również parkingi. Więcej o parkowaniu w Tumie przeczytasz tutaj.
Na mapie, kolorem niebieskiem, zaznaczona jest także ścieżka łącząca archikolegiatę, grodzisko i skansen.
Łęczycka Zagroda Chłopska
Skansen jest stosunkowo nieduży, ustawiono w nim kilka budynków z XIX i XX w. Najstarszy (i oryginalny zarazem) z nich jest wiatrak kozłowy z 1820 r. Został zbudowany w Kwiatkówku, w 1900 r. przeniesiony do Zawady, skąd powrócił do Kwiatkówka, do skansenu. Jest dobrze zachowany. Służył do produkcji mąki, można zwiedzać jego wnętrze i zobaczyć wyposażenie. Warto też wejść na górę wiatraka, skąd rozciąga się ciekawy widok na okolicę.
Inne budynki gospodarcze ustawione w skansenie to stodoła, olejarnia z połowy XX w. ze starszym wyposażeniem, przeniesiona z Mszadly, oraz kuźnia z początku XX w., przeniesiona z Porszewic, zawierająca wszystkie niezbędne narzędzia kowalskie.
Jest także wielofunkcyjny budynek inwentarski z oborą, stajnią i chlewem oraz szopą na torf. Oryginalny powstał na początku XX w., ten który można zobaczyć w skansenie, to jego rekonstrukcja.
W skansenie znajduje się również rekonstrukcja domu mieszkalnego wzniesionego z gliny, z końca XIX w. Domy w okolicy budowano z gliny, gdyż brakowało tu drewna. Brak ten był na tyle dotkliwy, że z gliny wznoszono nawet dwory szlacheckie.
Dom składa się z trzech pomieszczeń: izby kuchennej, izby mieszkalnej i łączącej je sieni. W kuchni znajduje się dawne wyposażenie, w tym kuchnia z płytą żeliwną i kompletem garnków. W sieni stoi komin z piecem chlebowym. W izbie mieszkalnej ustawiono piec z białych kafli, łóżka do spania, sprzęty do mycia i prania. W ten sposób odtworzono typowe wnętrze zamieszkane przez wiejską rodzinę pod koniec lat 30. XX w.
Na terenie skansenu znajdują się także: studnia z żurawiem, piwnica ziemna z połowy XIX w., kapliczka, piec chlebowy i garncarski, a także lodownia, w której przechowywano lód pozyskiwany zimą ze stawów. To wczesna bardzo prosta i pomysłowa zarazem forma dzisiejszych lodówek.